Het was het meest YOLO momentje van m’n leven. Op een grijze maandagmiddag zat ik op de bank, me zielig te voelen. Ik was ziek en zat aan de antibiotica. Mijn vriend had geen zin om te gaan werken en besloot gezellig een middagje vrij te nemen. Samen zaten we op de bank te balen van het weer en van onze state of mind. Zoals zo vaak zaten we beiden met de iPad op schoot en ik was aan het surfen tussen websites over puppy’s.
We hadden het al eerder over gehad, en om mezelf vrolijker te laten voelen bedacht ik om me in te lezen over wat er komt kijken bij het opvoeden van een pup. Gewoon random. Net zoals ik enthousiast wordt van de nieuwste sneakerlijn van Adidas, of kleding met unicorns er op.
Mijn vriend keek met me mee en zei: zullen we een puppy ophalen? Ik keek hem vragend aan, of hij het serieus meende? Hij zei van wel, en al snel waren we aan het bedenken hoe we dat dan gingen doen. Nadat hij een platform had gevonden waar fokkers puppy’s aanbieden, pakte ik mijn telefoon en belde er eentje op. We hadden gekozen voor het ras Shihtzu, omdat ze niet ver hoeven te lopen elke dag, relatief klein blijven en helemaal gek zijn op mensen. Het leek ons de perfecte hond. De fokker nam direct op, en ik vroeg of we donderdag langs konden komen. Dit was geen probleem, alleen melde hij wel dat de pups heel snel werden opgehaald en dat je kans had dat er donderdag geen pups meer over waren. Mijn vriend en ik keken elkaar aan, en wisselden een veel betekende blik uit. Of hij ook vanmiddag thuis was, was de vraag. De fokker antwoorde positief. Hij was de hele middag en avond thuis.
Met een bonkend hart stapten we de auto in, op weg naar Veendam. Maar eerst moesten we langs de dierenwinkel, want we hadden natuurlijk nog helemaal niks in huis! In de dierenwinkel kozen we de uitzet voor ons nieuwste gezinslid. Onderweg naar de auto waren we al op een naam uitgekomen, het was de tweede naam die in ons op kwam: Yoshi. Onderweg bleven we tegen elkaar zeggen dat we alleen gingen kijken, en als de pups er niet goed uit zagen of er geen klik was, we zonder puppy naar huis zouden gaan (yeah right…). Eenmaal daar aangekomen kwamen we binnen in een huiskamer vol met rennende en spelende pups. Leon en ik gingen op de grond zitten en al snel kwam er een witte met bruine vlekken en zwart koppie naar ons toe. Ze begon aan onze handen te likken, en rende daarna weer terug naar d’r moeder. Toen Leon en ik op de stoel gingen zitten kwam ze nog een paar keer kijken, en toen we haar op schoot namen likte ze onze gezichten van top tot teen. Leon en ik keken elkaar aan, en wisselden een veelbetekenende blik. Dit was ons hondje.
In de auto begon ze eerst met piepen, maar al snel was ze zeer nieuwsgierig naar haar nieuwe omgeving en na een 15 minuutjes krulde ze op in mijn trui, en sliep ze de rest van de rit. Eenmaal thuis lieten we haar eerst rustig alles verkennen, natuurlijk kwamen de eerste plasjes op de vloer, die we met alle liefde opruimden. ’s Avonds kropen we met z’n drieën in bed, ze was al een stuk rustiger en zo konden we haar goed bekijken. Haar kleine zwarte kraaloogjes, haar zachte flapoortjes, haar krulstaartje die altijd omhoog staat en de zachte kussentjes onder haar voetjes… Alles aan haar leek nep, en toch was ze echt het hondje die voorgoed ons leven zou veranderen… Yoshi hoorde er nu bij, en dat was the best wish ever!