De eerste reactie die ik meestal krijg als ik vertel m’n eigen trouwjurk te hebben gemaakt is bewondering. Gevolgd door ongeloof en eindigend met een vleugje jalousie. Mijn verhaal over de ervaringen tijdens het naaien van de jurk was dan ook volledig ingericht op deze drie emoties. Ik was dus niet gewapend voor de vraag die volgde toen ik aan iemand trots over mijn jurk wilde vertellen. Zij vroeg me waarom. Waarom maak ik mijn eigen trouwjurk?
Dit was de eerste keer dat ik deze vraag kreeg. En tot mijn schrik had ik eigenlijk geen antwoord. Het was geen geldkwestie. In de winkels had ik meerdere jurken gepast die ik prachtig vond. En het was ook geen principekwestie van kinderarbeid of iets dergelijks. Mijn instinctieve reactie was “waarom niet?” Maar dit kon ik zelf al beantwoorden. Het wordt nooit exact zoals je zou willen. Ik woon in Brussel en mijn zus, met wie ik de strijd aan ging, woont in Noord-Holland. Wat als het niet op tijd af is? Wat als het een enorme mislukking is en ik alsnog in een gekochte jurk het altaar zou bereiken? Wat voor flater zou ik dan wel niet slaan tegenover al die mensen die ik trots heb verteld over mijn idee? Mijn mond bleef gesloten en ik was sprakeloos. Ik probeerde me te hervatten door te vertellen dat dit al een droom was sinds ik een klein meisje was. Dat het me altijd gaaf leek om eens zo’n groot project aan te gaan en dat ik veel achter de naaimachine zit. Dit klopte allemaal, maar voor mijn gesprekspartner was dit nog niet genoeg reden om zoiets groots aan te gaan. En eigenlijk had ik mezelf ook niet overtuigd. Snel praatte ik er overheen door vragen te stellen over haar leven. Gelukkig sloeg dit aan en was het onderwerp afgesloten.
Totdat ik in de auto terug zat. Ik dacht terug aan de vele weekenden heen en weer gereis naar Nederland. Aan mijn bebloede vingers. De keren dat ik tot ’s avonds laat kraaltjes aan het borduren was. De teleurstelling die ik moest overkomen omdat de rits weer eens kuren had en het zweet me uitbrak. Waarom had ik dit mezelf aangedaan? Opeens schoot een artikel uit de Flow (mijn emotionele bijbel) me te binnen. Het artikel ging over het volgen van je hart. Dat beslissingen maken soms gaat om het volgen van je gevoel om later te rationaliseren. Het kan ook een rationele beslissing zijn waar je later je gevoel over aanpast. En soms moet je gewoon je hart volgen, of het nu rationeel is of een gevoelskwestie. En daar, in de buurt van Antwerpen op de A16, besloot ik dat dat mijn antwoord zou zijn de volgende keer.
Waarom heb ik mijn eigen trouwjurk genaaid? Omdat ik voelde dat ik dat moest doen. Ha, daar kan niemand tegenop.