Als er een baby in je buik groeit voel je je instant een verantwoordelijke moeder die niet meer door rood loopt en voorzichtig is op de weg. Want je bent niet meer enkel verantwoordelijk voor jouw leven, maar ook voor die van je kleintje. Je stouwt je koelkast vol met gezond eten, om 21:30 naar bed gaan is geen uitzondering en je houdt jezelf heel stoer voor dat je ma-k-k-e-lijk zonder dat wijntje kunt.
Maar soms, heel soms moet je voor jezelf op komen. Bij mij knapte er iets toen ik mijn wederom gezonde lunch boterhammetjes weg aan het werken was. Een collega liep langs en wilde iets vragen. Hij zag dat ik aan het eten was zei snel “nee joh, laat maar, ik zoek het zelf wel even op. Je moet natuurlijk de baby eten geven!” Waarschijnlijk kwam het door de hormonen (een handig excuus die niet verslijt), maar die opmerking schoot in mijn verkeerde keelgat. Hoezo ben ik de baby aan het eten geven? Ik ben gewoon aan het lunchen. Alsof niet zwangere vrouwen nooit meer lunchen. Alsof ik een wandelende incubator ben! Mijn recalcitrante haren gingen recht overeind staan en ik maakte direct een beslissing. Vanavond ben ik niet zwanger.
Op de fiets naar huis toe trilde mijn telefoon in mijn jaszak. Het was een agenda herinnering van ons bezoek aan de geboortekliniek waar ik wilde gaan bevallen. Met een druk op de knop was de herinnering gewist. Vanavond even niet. Onderweg checkte ik op mijn telefoon waar de AH restaurantkaart nog geldig was en ik koos er 2 uit. Eenmaal thuis aangekomen was mijn man gelukkig nog niet begonnen met koken. “Pak je jas en doe je schoenen aan, we gaan uit eten. Heb je trek in Indonesisch of wil je naar Het Heden?” Verbaasd begint hij zijn spullen te pakken en zegt: ”we gaan dus niet naar de geboortekliniek?” “Nee” zei ik resoluut. En er kwamen geen verdere vragen meer, braaf deed hij wat hem gezegd werd. Wat was ik blij met hem op dat moment…
De avond was een groot succes. Na een borrel in die ene waar- ik-al-zo-lang-naartoe-wilde wijnbar ploften we neer bij een van onze favo restaurantjes Het Heden. De avond sloten we af met het beste “intieme moment” sinds tijden. Nog nagenietend draaide ik me naar mijn man om. “Was je niet verbaasd toen ik opeens besloot dat we uitgingen vanavond?” Hij lacht naar me “eigenlijk niet, ik zag aan je dat je dit nodig had. Het zat er al aan te komen.” Ik voel mijn lichaam gloeien van verliefdheid… wat heb ik toch een geluk met hem.