Met een glimlach en bonzend hart stapte ik de auto in. Eindelijk kreeg ik terug wat ik steeds erin had gestopt. Ik dacht terug aan de geboorte van mijn kleine nichtje. En hoe erg ik ervan baalde dat ik precies op dat moment verhuisde naar Brussel. Voor zelfs een langere tijd. Ik wist dat ik grote delen van haar babyleven zou missen. Haar eerste stapjes maakte ik mee via de what’s app. De eerste woordjes en bubbels uit haar mondje werden allemaal vastgelegd en met me gedeeld. Maar ik was er niet bij. Er was nog meer veranderd in de tijd dat ik 150 km verderop woonde. Mijn zusje was verhuisd bijvoorbeeld, ik heb haar niet kunnen helpen klussen. Een vriendin van mij kocht een huis, ook dat heb ik niet van dichtbij mee kunnen maken. Ondanks dat ik veel heen en weer reisde tussen België en Nederland, gebeurt er veel in 2 jaar wat ik niet van dichtbij mee heb kunnen maken.
Toen mijn nichtje begon met praten merkte ik pas echt dat ze niet altijd precies wist wie ik was. Ze reageerde altijd lief op mijn aanwezigheid. Boekjes lezen moesten samen, en heel soms wilde ze naast me zitten of op schoot. Maar een echt vertrouwen was er niet. Ze leerde, gewapend met gelamineerde foto’s aan een sleutelhanger, de namen van de mensen om haar heen. Mijn zus oefende hard met haar en al snel kreeg iedereen een naam. Iedereen, behalve de tante die zo ver weg woonde. Als ik langs kwam werd ik oma genoemd, of Auoa (de naam die mijn nichtje haar andere tante gaf). Mijn moeder zei troostend:”Ach, dat is gewoon haar woord voor tante.” Maar ik geloofde haar niet. Hoe vaak we ook herhaalde dat ik Roxanne heet, het ging er niet in.
Na 2 jaar verhuisde ik terug naar Den Haag en daarmee veranderde ook onze band. Ze was wat ouder en begon de wereld om haar heen beter te begrijpen. Woorden werden correct uitgesproken en ze begon zinnetjes te maken. En ik kwam zo vaak ik kon langs. Om met haar te knuffelen, met mijn zus bij te praten en te genieten van de Nederlandse gezelligheid. Wat was ik blij met de korte afstand tussen ons in. En toen gebeurde waar ik al die tijd op hoopte bij mijn laatste korte bliksembezoek. Ik hurkte ik voor mijn nichtje om afscheid te nemen. Ik bedankte haar voor de gezelligheid en het spelen en zei dat ik naar huis ging. Ze had me al haar nieuwe speelgoed laten zien en volop verteld over de vakantie in Frankrijk. Ze liep naar me toe, legde haar kleine handje op mijn wang en zei: ”Dag Oxanne”.