Als er een baby in je buik groeit voel je je instant een verantwoordelijke moeder die niet meer door rood loopt en voorzichtig is op de weg. Want je bent niet meer enkel verantwoordelijk voor jouw leven, maar ook voor die van je kleintje. Je stouwt je koelkast vol met gezond eten, om 21:30 naar bed gaan is geen uitzondering en je houdt jezelf heel stoer voor dat je ma-k-k-e-lijk zonder dat wijntje kunt. Continue Reading
Mijn tante was een van de eerste die de vraag stelde. Wat dacht je toen je er achter kwam dat je zwanger was? En hoe reageerde Leon? Ik dacht terug aan die zaterdagmiddag waarop we besloten om toch maar eens een test te doen. Ik had al dagen last van misselijkheid ‘s avonds en begon ook andere veranderingen op te merken aan mijn lichaam. Ik had ook nog een week kunnen wachten en zien of ‘die tijd van de maand’ wel of niet kwam, maar was eigenlijk te nieuwsgierig. Na de nodige plas-actie op het staafje vroeg ik Leon hoe lang we moesten wachten. “3 minuten!” riep hij. Ik liet het staafje achter in het toilet, wilde niet gaan staren 3 minuten lang, maar gewoon in een keer het resultaat bekijken en weten.
Continue Reading
Bij het openen van mijn ogen was ik eerst even een milliseconde verbaasd. Naast mij lag niet mijn vriend, maar een van mijn beste vriendinnen Sandra. Toen begon mijn hart sneller te bonzen. Vandaag is de dag! Vandaag is eindelijk de dag van onze bruiloft. Ik verbaasde me over de diepe slaap waar ik net uit kwam. Vaak als ik zin heb in een dag, wordt ik veel te vroeg wakker en slaap ik niet zo diep. Gelukkig maar, dacht ik, want het gaat een lange zware dag worden. Continue Reading
Met een glimlach en bonzend hart stapte ik de auto in. Eindelijk kreeg ik terug wat ik steeds erin had gestopt. Ik dacht terug aan de geboorte van mijn kleine nichtje. En hoe erg ik ervan baalde dat ik precies op dat moment verhuisde naar Brussel. Voor zelfs een langere tijd. Ik wist dat ik grote delen van haar babyleven zou missen. Haar eerste stapjes maakte ik mee via de what’s app. De eerste woordjes en bubbels uit haar mondje werden allemaal vastgelegd en met me gedeeld. Maar ik was er niet bij. Er was nog meer veranderd in de tijd dat ik 150 km verderop woonde. Mijn zusje was verhuisd bijvoorbeeld, ik heb haar niet kunnen helpen klussen. Een vriendin van mij kocht een huis, ook dat heb ik niet van dichtbij mee kunnen maken. Ondanks dat ik veel heen en weer reisde tussen België en Nederland, gebeurt er veel in 2 jaar wat ik niet van dichtbij mee heb kunnen maken. Continue Reading
Met buikpijn zette ik de televisie uit. Wat begon als een momentje voor mezelf, lekker alleen eten terwijl genietend van een docu, eindigde heel anders. Het was een tip van mijn zus, die zin had om “iets” over mode te kijken. Little did I know dat dit “iets over mode” mij zo kon aangrijpen. Continue Reading
Ik hoor het m’n moeder nog zeggen: ‘Zijn wijde broekspijpen in? Pff, dat heb ik al gedragen, daar heb ik geen zin meer in’. Deze opmerking begreep ik niet, want het is toch leuk om mee te gaan met de trends? Hoe kun je zoiets nou zat zijn?
Continue Reading
En toen stond ik weer aan het begin. Toen we met kerst erachter kwamen eerder terug te verhuizen dan de geplande bruiloft datum, kon ik weer opnieuw beginnen. Maar eerst moesten natuurlijk de huidige geregelde zaken geannuleerd worden. Gelukkig had Brussel weer bewezen niet de meest geregelde stad te zijn, dus er was nog niet veel af te zeggen. Daarbij hadden we de beste reden ever om een reservering niet meer te willen: we verhuisden terug naar Nederland.
Continue Reading
Heel goed herinner ik mij nog de eerste crazy handtas die ik kocht. Het was in een fantastisch boetiekje in Groningen. Mijn vriendin pakte mijn schouders vast en zei: ”Rox, als je je zo meteen omdraait wordt je gek van enthousiasme”. Ze doelde op de tas die nu in mijn kledingkast ligt te pronken tot het volgende avontuur. Een tas in de vorm van de Eiffel toren!
Continue Reading
Steeds weer stelde ik die vraag, “waar denk je aan?” In de hoop dat zijn antwoord overeenkwam met mijn gedachtes. Maar hij was met hele andere dingen bezig. Mijn gedachtes gingen steeds weer terug naar vanmiddag. Naar zometeen. Het kon nog niet nu, we moesten nog even wachten. Even doen alsof er niets aan de hand was, een gewone zonnige zondagmiddag. Een lunch opeten op het picknickkleed. Spelen met onze puppy. Kletsen over alledaagse zaken. Terwijl we wachtten op wat ons te doen stond. Maar nu nog niet.
Continue Reading
De eerste reactie die ik meestal krijg als ik vertel m’n eigen trouwjurk te hebben gemaakt is bewondering. Gevolgd door ongeloof en eindigend met een vleugje jalousie. Mijn verhaal over de ervaringen tijdens het naaien van de jurk was dan ook volledig ingericht op deze drie emoties. Ik was dus niet gewapend voor de vraag die volgde toen ik aan iemand trots over mijn jurk wilde vertellen. Zij vroeg me waarom. Waarom maak ik mijn eigen trouwjurk? Continue Reading