Het is ongelooflijk hoe snel je erachter komt dat je als ouders ook maar een mens bent. Een mens die fouten maakt welteverstaan. Een onzeker hoopje mens die zich een slag in de ronde heeft geïnformeerd over de zorg van een baby. Die zich mentaal heeft voorbereid op slaaptekort (alsof dat ooit kan) en toch schrikken van het effect hiervan op je hersens. Gelukkig kwamen we thuis met de kraamverzorger al op de stoep. Die leerde ons de tips and tricks van het verzorgen en in leven houden van een baby. Zij deed alles perfect en met veel geduld. De enige fout die zij heeft gemaakt is een gele hoes bij de witte was stoppen. Er zijn ergere dingen in het leven.
Nadat de kraamverzorgster ons achter had gelaten met een gezonde baby, veel informatie en dubieuze gekleurde hydrofiele luiers mochten we alles zelf proberen. Zo ook de eerste keer haar zelf in het badje doen. Kort daarvoor hadden we besproken dat we meer wilden filmen, dus ik stond met mijn iPhone achter het hele gebeuren. Leon schrok van mij, keek even opzij en ja hoor: onze dochter belandde met haar gezichtje onder water. Ze proestte het uit en zette het op een brullen. Na van de eerste schrik te zijn bekomen (en even te hebben gegoogeld hoe erg het is als ze badwater binnenkrijgt) moesten we hard lachen. Ach, kan gebeuren. We zijn het nog aan het leren!
Het was 3 weken later, we gingen voor het eerst een lange autorit maken met onze kleine meid. Natuurlijk met een tussenstop om even de beentjes te strekken, te voeden en een schone luier te geven. Alles ging heel goed, en we kwamen er achter dat ook onze baby graag slaapt in de auto. De rit terug sliep ze achter elkaar door en konden we wel een uur lang doorrijden. Eenmaal thuis aangekomen haalde ik haar uit de maxi-cosi om erachter te komen dat deze niet vast was gezet met de gordel! Gelukkig hebben we een kleine auto en kan de maxi-cosi sowieso geen kant op. We maakten grapjes over een vliegende baby en lieten het weer achter ons.
Weer een week later, het mooiste weer van de wereld, en dus besloten we met haar in de draagzak lekker te gaan wandelen. De kleine uk sliep de hele tijd, met haar hoofd op de borst van papa. Toen we thuis kwamen en haar uit de draagzak haalde kwam er een hartverscheurende huil. Bij het verschonen van de luier leek het daaronder wel een beetje blauw. Ze had dus niet lekker gezeten in de draagzak en was een beetje beurs geworden. We overlaadden haar met kusjes en besloten om maar even een paar dagen niet de draagzak te gebruiken. Tsja, gaat wel weer over. Gelukkig vonden we snel een instructiefilmpje over correct gebruik van de draagzak.
Nu zijn we 7 weken verder en ondertussen heeft ze al eens haar hoofd gestoten, op mijn buik in ons grote bed geslapen en hebben we haar wel eens een ogenblik in de wipper laten zitten (zonder vast te maken) in een andere kamer. Als ze ’s avonds heel moe is, wikkelen we haar in een hydrofiele doek en vervolgens rolt Leon haar in een dekentje. Net als een klein sushi rolletje valt ze vervolgens heerlijk in slaap. En onze kleine meid? Die lacht, brabbelt, poept en plast en drinkt als een malle. Ze groeit ontzettend hard en we hoeven ons dus nergens zorgen over te maken. Alhoewel… Zou ze zo hard groeien om snel haar oenige ouders niet meer nodig te hebben? Hmmm… misschien maar eens over googelen…