Een gesprek met mijn zusje gaf me laatst stof tot nadenken. Ik vroeg haar of ze de nieuwe Big Bang Theory had gezien, en toen zei ze dat ze dit niet meer keek. Vol verbazing vroeg ik waarom, en haar antwoord was: ze maken veel zaken waar ik om geef belachelijk. Ik sta daar niet achter, en dus kijk ik het niet meer. Mijn eerste meest natuurlijke reactie was: sjonge, het is maar een TV show! Maar nadien kreeg ik respect voor haar keuze. Ze is ongelooflijk fan van Dr. Who, en in de serie maken ze idd deze show en ook de fans ervan belachelijk. Wat ontzettend bijzonder dat ze iets wat ze eerst geweldig vond, nu zomaar niet meer kijkt omdat ze het er niet mee eens is. Dit voorval deed mij nadenken over mijn normen en waarden. Ik heb nog nooit een film niet gekeken, een boek niet gelezen of een kledingstuk niet aangedaan omdat het niet past bij mijn normen en waarden. Ik ben niet extreem bezig met de wereld redden, vrijwilligerswerk, vegetarisch eten of andere zaken die ‘selfless’ zijn. Maakt me dit dan een onwetend mens? Een harteloze vrouw?
Lichtelijk in paniek vertelde ik mijn gedachtestroom aan mijn vriend. Het knagende gevoel verdween niet toen hij antwoorde dat ik inderdaad niet zulke extreme eenduidige normen en waarden had. Maar gelukkig kwam hij al snel met voorbeelden waarbij ik wel mezelf iets leuks of lekkers ontneem. Zo zal ik nooit piepkuiken eten (na het verhaal van mijn zwager chefkok Peter), of paard (mijn levenslange liefde voor paarden zal nooit verdwijnen). Ik zal nooit een witte BH onder een wit t-shirt dragen (common sence) en olifantrijden doe ik ook nooit sinds dat ene artikel.
Het zijn misschien niet de nobelste wereldveranderende normen en waarden, maar het zijn de mijne. En soms moet ik maar luisteren naar mijn wijze kleine zusje, misschien doe ik dan een keer met haar mee!