Het was een regenachtige zondagmiddag. Ik kwam zojuist terug van de stoffenmarkt, de eerste sinds ik hier ben gaan wonen. Mijn zus Samantha had me een tip gestuurd, en de datum stond al een tijdje te pronken in mijn agenda. 29 maart, stoffencircus op het Tour&Taxi terrein. Natuurlijk was het de meest grijze en natte dag sinds maanden, maar mijn wil om te gaan werd niet minder. Gelukkig was de beurs overdekt, maar de fietstocht terug was lang. Volledig doorweekt, maar enthousiast over mijn aankopen appte ik naar mijn vriendje “ik kom eraan!” Na een 20 minuten stevig doorfietsen arriveerde ik thuis, doorweekt als een verzopen katje. Hij zou soep maken voor de lunch, om na de opwarmende douche met een warm buikje te kunnen beginnen aan het eerste patroon.
Bij thuiskomst moest ik natuurlijk, al druipend op de vloer, eerst de stofjes laten zien. Uitgebreid vertelde ik wat ik er van ging maken, en Leon luisterde aandachtig. De warm wordende douche stond al aan op de achtergrond, en na mijn “dit stofje past echt heel goed bij de Fuji berg in Japan!” idee liep ik de trap op om mezelf schoon te wassen. Als ik eens wist wat er komen ging…
Na de douche liep ik naar de slaapkamer om mijn lingerie te pakken. De slaapkamerdeur was dicht, dit was gek. Daar aangekomen zag ik een handgeschreven briefje hangen op de deur. “Lieve schat, vandaag hebben we 2,5 jaar verkering, en ik heb een kleine verassing voor je klaargelegd. Kleed je rustig aan, kies een jurkje wat past bij blauw (?) en kom naar beneden voor verdere instructies. X je vriendje”. Er verscheen een grote glimlach op mijn gezicht: en twee gedachtes gingen door mijn hoofd: wat had mijn té romantische vriendje nu weer bedacht? En: ohnee, ik ben hem vergeten te feliciteren met onze 2,5 jaar! Wat ben ik toch soms een onromantisch vriendinnetje…
Op bed lagen 3 jurkjes klaar, 2 welke we gisteren tijdens mijn verjaardag hadden gekocht omdat de luchtballonvaart niet door ging vanwege het weer. (verwend? welnee!!). Ik koos het derde jurkje, eentje die ik zelf had gemaakt voor de verjaardag van mijn vader het jaar ervoor. Het was een mintgroen jurkje wat volgens mij goed paste bij blauw. Aangekleed ging ik naar beneden, en zag op de koffietafel wat staan. Ik ging zitten op de bank, en zag een tweede handgeschreven briefje. “Drink rustig wat wijn of thee, en eet wat chocolade. Je make-upjes staan hier, dus maak je rustig op. Blinddoek jezelf als je klaar bent, en roep mij dan”.
Leon was gewoon thuis, dus ik riep naar boven: “Gaan we de deur uit? Moet ik me helemaal klaar maken daarvoor?” Het antwoord was “ja”! Dus ik ging aan de slag met mijn mascara. Op de achtergrond stond How I met your mother aan, een aflevering over de collega van Marshall. Ik dronk van zowel de thee als de wijn enkele slokken, maar was natuurlijk heel nieuwsgierig over wat er ging gebeuren. Waar ik normaal 15 minuutjes bezig ben met opmaken, was ik nu klaar binnen 5 minuten, zo nieuwsgierig over wat we gingen doen. Ondertussen zag ik al dat de pan met soep en ingrediënten onaangetast op het aanrecht lagen, geen soep binnen de nabije toekomst dus, en besloot ik om inderdaad wat chocolade te eten. Mijn gedachtes gingen naar het restaurant waar we waarschijnlijk gingen eten, een chique lunch? Een restaurant waar we al lang naartoe wilden gaan?
Klaar met opmaken en mijn eerste honger en dorst gestild, deed ik braaf mijn blinddoek (ooglapje voor in het vliegtuig) om, en riep “Leon, ik ben klaar!” Ik hoorde de vertrouwde voetstappen op de trap, en voor ik het wist stond hij voor mij. Hij pakte mijn handen en zei “vertrouw me maar”. Hij leidde me om de love-seat heen, naar het midden van de huiskamer. Ik wist niet wat ik moest doen met mijn handen, dus vouwde ze maar voor me. Hij deed mijn blinddoek af, en ik knipperde tegen het plotselinge felle licht. Na aan het licht gewend te zijn zag ik opeens dat hij in zijn blauwe Tommy pak was gekleed (ahaa, dacht ik: blauw!). Hij was een beetje zenuwachtig, en zijn onderlip trilde licht. Uit zijn binnenzak haalde hij een papiertje, en vouwde het open. Hardop las hij het zelf geschreven gedichtje voor, met een kleine trilling in zijn stem. Hij vertelde over onze afgelopen 2,5 jaar, en dat hij eigenlijk al een tijdje wist dat hij met mij oud wilde worden. Opeens haalde hij nog iets uit zijn binnenzak, en zakte neer op 1 knie. Ik wist niet wat me overkwam, en opeens begonnen alle puzzelstukjes in elkaar te vallen… Het begon me te dagen wat ik eigenlijk niet durfde te hopen… Was hij echt een aanzoek aan het doen?
Uit zijn binnenzak haalde hij een mooi donker leren doosje. Met nog steeds trillende handen probeerde hij het doosje te openen, en toen dit eenmaal was gelukt eindigde zijn gedichtje met de woorden die ik nooit meer zal vergeten. “Lieve Roxanne, wil je met me trouwen?” Mijn hart stond stil, en ik kreeg tranen in mijn ogen. Mijn geweldige vriendje vroeg mij ten huwelijk! Ik hoefde geen seconde na te denken en zei “ja, natuurlijk!” Ik omhelsde en kuste hem. We moesten beiden lachen en hij zei “geef je linkerhand eens…” Uit het doosje haalde hij een prachtige ring, witgoud en geelgoud met een klein diamantje in het midden. Ik dacht “wauw, wat een mooie ring” en zei: “wat is hij mooi!!” Met een brede glimlach liep Leon van me weg naar de bar tafel. Hij pakte de camera, en drukte op STOP. Hij had het aanzoek opgenomen! Ik moest lachen om die goede actie, die achteraf voor Jinske bleek te zijn. Want toen we eenmaal bekomen waren van het bijzondere moment plofden we neer op de bank, en vertelde Leon het hele verhaal.
Hoe hij, die week ervoor, samen met mijn beste vriendin Jinske in Rotterdam deze ring heeft uitgezocht. Hoe hij op diezelfde dag aan mijn vader mijn hand heeft gevraagd. Hoe hij uitgebreid met zijn beste vriend Arthur had besproken hoe hij het aanzoek zou doen. Hoe hij aan Jinske had beloofd om de aanzoek te filmen zodat zij het terug zou kunnen zien. Hoe hij de handgeschreven briefjes eigenlijk al had uitgetypt en geprint om uiteindelijk last minute het plan te veranderen. Hoe hij er over had nagedacht, dat ik niet doorweekt en miserabel een aanzoek zou krijgen, maar warm met wat eten en drinken in mijn maag. Hoe hij de juiste aflevering van How I met Your Mother had aangezet zodat ik geen hints kreeg over het aankomende aanzoek. Hoe hij de hele zondag zijn telefoon ondersteboven had gelegd zodat ik niet de succes-wens appjes las van Arthur en Jinske. Hoe hij dit alles voor mij verborgen heeft weten te houden…
De uren erna voelden als een roes. We begonnen meteen met ideeën over de bruiloft, waar gaan we trouwen, wanneer, met wie erbij? Opeens begonnen onze magen te rammelen en besloten we iets te gaan eten. We gingen naar buiten om een pannenkoek te eten, en de mensen die ons voorbij liepen leken niet te bestaan. We leefden in onze verloofde bubbel en droomde over de toekomst en het geweldige feest wat zou komen… Wat begon als een normale stoffenmarkt zondag eindige in een van de meest bijzondere dagen van mijn leven…
