Mijn tante was een van de eerste die de vraag stelde. Wat dacht je toen je er achter kwam dat je zwanger was? En hoe reageerde Leon? Ik dacht terug aan die zaterdagmiddag waarop we besloten om toch maar eens een test te doen. Ik had al dagen last van misselijkheid ‘s avonds en begon ook andere veranderingen op te merken aan mijn lichaam. Ik had ook nog een week kunnen wachten en zien of ‘die tijd van de maand’ wel of niet kwam, maar was eigenlijk te nieuwsgierig. Na de nodige plas-actie op het staafje vroeg ik Leon hoe lang we moesten wachten. “3 minuten!” riep hij. Ik liet het staafje achter in het toilet, wilde niet gaan staren 3 minuten lang, maar gewoon in een keer het resultaat bekijken en weten.
Leon stond voor het toilet te wachten. “Ik moet ook even plassen”. Zei hij, en trok de deur achter zich dicht. Niet wetend wat ik moest doen in deze trage minuten begon ik maar met de vaatwasser uitruimen. Na een tijdje komt Leon het toilet uitgelopen met het staafje in zijn hand. Zijn glimlach verraadt al de uitslag: “gefeliciteerd lieverd, je bent zwanger! Echt waar?” vraag ik. “Echt waar”. Hij geeft me een kus. Er gaat van alles door me heen, onder andere mijn recente vrijgezellenfeest waar ik een cocktailworkshop heb gevolgd. Als alles maar goed is met de baby! Sprakeloos staren we elkaar even aan. Dan verbreekt Leon de stilte. Hij kijkt naar buiten en zegt: “zullen we even gaan basketballen?”
Eenmaal buiten op het basketbalveld bedenk ik me: hoe vertel ik aan anderen dat het eerste wat we deden na het positieve nieuws een potje basketbal was? In mezelf moet ik een beetje lachen. Wat kan het leven toch soms onromantisch zijn. Het beeld van een vrouw die haar man verrast met babykleertjes waarna de man een traantje wegpinkt en haar optilt van blijdschap? Dat gebeurt alleen in de film. In het echt plas je op een staafje, ruim je de vaatwasser uit, verwerk je de informatie en sta je 5 minuten later alsof er niets aan de hand is op een basketbalveld over spelregels te praten. Op zulk groot nieuws kun je niet meteen “zoals het hoort” reageren. Je kunt het niet voorspellen of in scene zetten. Het overkomt je gewoon. Dat is wat ik mijn tante vertel. En zij is het met me eens: dat is het echte leven.