Soms sta ik versteld van de spullen die mensen achterlaten in de bibliotheek. We bewaren keurig alles een jaar en daarna verloten we wat de moeite waard is. Dit jaar vonden we een kinderwinterjas, een linkerschoen, een draagzak (dus dat kind is over de schouder mee naar huis gegaan?), meerdere zonnebrillen, heel heel erg veel usb sticks, een kinderfietshelm, natuurlijk allerlei handschoenen (enkel rechter…), knuffels en ander speelgoed. Maar laatst vonden we iets wat ons wel erg bezig hield.
Het leek onschuldig, een groen post-it blokje. Achtergelaten bij de klantenservicebalie. Toen ik hem gebruikte om een notitie te schrijven, merkte ik opeens het plakrandje. Dus ik draaide het blokje om en daar stond in rode hoofdletters MAANDVERBAND. Ik grinnikte, trok het bovenste velletje eraf en gebruikte de volgende. Wel bewaarde ik dit blaadje, want ik ging ervan uit dat het van een collega was. Toen ik haar subtiel het briefje toeschoof keek ze mij met grote ogen aan. Ze fluisterde, “heb je maandverband nodig? “Nee”, lachte ik, “ik dacht dat het jouw notitie was!” Ze schudde haar hoofd en bekende dat ze dit niet meer nodig had. Wellicht is het dan van de ochtenddienst collega. Zij is pas net op zichzelf wonend. De hoofdletters beaamden grote nood, dus wij besloten haar een handje te helpen. Een foto van de post-it werd met een winky-face naar haar geappt.
Zelfvoldaan dat we haar zo goed hadden geholpen gingen we verder met ons werk. Tot we een appje terug kregen. “Dit is niet van mij hoor!” Het briefje werd steeds mysterieuzer. We gingen er eens goed over nadenken en realiseerden ons dat wij nooit groene post-its hebben. Enkel de gele klassiekers. Tevens hebben wij ook nooit rode pennen… en het blokje lag op de klantenservicebalie, met de beschreven kant naar beneden… oftewel: misschien dat iemand dit, al lezende in een boek of tijdschrift, zich herinnerde en bedacht het even op te schrijven. Om vervolgens iets nodig te hebben uit de onderkant van de tas, waardoor het blokje tevoorschijn kwam. Een andere klant vond het en besloot dit discreet op de balie te leggen. Of was het een cry for help? Het kan je immers zomaar overvallen. Of misschien was het een geniale ingeving, het laatste woord van de kruiswoordpuzzel? Net als de vrouw met de koude rechtervoet zullen we nooit de waarheid achterhalen…
j9nre9