Het leek wel of de weergod een knopje om zette dit jaar. De hete dag van 31 augustus werd opgevolgd door een grauwe donkere herfstdag die de 1e september aankondigde. Ik kon wel juichen van vreugde. En ja, ik ga het nu echt even over het weer hebben.
De zomer in Brussel spenderen, is niet leuk. Nu hebben we ook geen buitenplekje (de redenatie ‘dat balkon gebruik je toch maar 10x per jaar’ was erg naïef gebleken), dus dat helpt niet. Daarbij wonen we op 1,5 uur rijden van het strand. Waarbij je, als je toch besluit die reis te maken, vroeg in de middag blauwlippig terugkeerd. Kortom: wij zitten tijdens sommige hete zomeravonden in ons ondergoed op de bank, met een ventilator voor ons te wachten tot de zon onder gaat. En deze zomer was het extreem warm wat de pisgeuren in de stad versterken en het geluid op straat lang laat aanhouden…
Je begrijpt dus, dat ik toe was aan wat afkoeling. Weekendjes schotland werden geopperd, een dag ben ik zelfs gevlucht naar het ‘koele’ noordelijke NL om maar niet in ons saunaatje te hoeven zitten. Het voelde op een gegeven moment bijna als aftellen naar de herfst. Dus toen de weergod besloot om de 1e september direct de herfst aan te zetten, greep ik glimlachend een trui uit mijn kast. Ik kreeg direct beelden van cocoon activiteiten: thee drinken, kaarsjes aan en de warme armen van mijn lief. Het gewicht van een deken op je lichaam voelen, terwijl de regen buiten op ons dakraam klettert. De oranje met rode bomen en de geur op het St. Catherine plein ’s ochtends vroeg.
Terwijl ik genoot van de koele regen op mijn huid onderweg naar werk kreeg ik een appje van een vriendin: ’30 graden in Sicilië’, waar we over 2 weken naartoe gaan. En voor het eerst in mijn leven had ik geen zin in deze zon vakantie…