Bij het openen van mijn ogen was ik eerst even een milliseconde verbaasd. Naast mij lag niet mijn vriend, maar een van mijn beste vriendinnen Sandra. Toen begon mijn hart sneller te bonzen. Vandaag is de dag! Vandaag is eindelijk de dag van onze bruiloft. Ik verbaasde me over de diepe slaap waar ik net uit kwam. Vaak als ik zin heb in een dag, wordt ik veel te vroeg wakker en slaap ik niet zo diep. Gelukkig maar, dacht ik, want het gaat een lange zware dag worden.
Zoals altijd, sinds er een kleintje in mijn buik groeit, grijp ik eerst naar de rijstewafel op mijn nachtkastje. Eerst even mijn maag weer op gang brengen, dan blijft de misselijkheid wel weg. Die kan ik niet gebruiken vandaag. Sandra ligt nog heerlijk te snurken, als opeens mijn slaapkamerdeur open gaat. Twee blije koppies kijken naar binnen. Jinske en Michelle rennen naar binnen en springen op mijn bed. “Vandaag ga je trouwen!!!!!” Er verschijnt een grote glimlach op mijn gezicht. Wat zijn het toch een schatjes. Ze vragen me hoe ik heb geslapen en ik antwoord eerlijk dat ik eigenlijk een prima nacht heb gehad. Jinske springt op en rent de slaapkamer weer uit, ze komt terug met een klein zakje in haar hand. “Een kleinigheidje voor jou omdat je gaat trouwen vandaag.” Mijn glimlach werd breder, dit werd een topdag! Ik maak het cadeautje open en erin zit een gouden kettinkje met bedeltje eraan waarop R –hartje- L staat, door haarzelf gemaakt. Ik bedankt haar met een knuffel en stop het kettinkje meteen in mijn toilettas voor de volgende dag. Wat een lief gebaar!
In mijn pyjama loop ik de woonkamer binnen en pak nog iets kleins te eten. Ik zet ook thee voor de meiden, die langzaamaan wakker beginnen te worden. Stress wil ik absoluut niet hebben op mijn laatste vrijgezelle ochtend, dus ik besluit gewoon rustig met een kop thee wakker te worden, terwijl iedereen begint met douchen. Terwijl ik onder de douche sta hoor ik twee keer de bel gaan. Dat zal wel de ballon en het ontbijt zijn. Snel voer ik mijn routine uit, om vervolgens met nog nadruppend haar de woonkamer in te rennen. “Is alles geleverd?” Mijn vriendinnen lachen en wijzen naar de eettafel die ze gezellig hebben gedekt met borden, bestek en kopjes thee. Ik draai me om en zie daar mijn ballonnenboeket tegen het plafond “hangen”. Wat ziet die er geweldig uit! Wat heeft Heppie store goed zijn best gedaan om naar mijn wensen te luisteren, een opdracht die ze nog nooit eerder hadden gehad. De bloemen zijn op verschillende plaatsen bevestigd aan wit tule wat fungeert als lint, met voornamelijk bloemen aan de bovenkant waardoor dit naast mijn gezicht hangt. Ik voel dat een beetje spanning toch van mijn schouders glijd. Gelukkig, dit is allemaal goed gegaan.
Opeens zie ik Michelle haar schoenen en jas aandoen. “Ik fiets even langs de Mallemolen, want Leon is zijn stropdas vergeten mee te nemen!” Zuchtend bedank ik haar dat ze dit wil doen, hoe heeft hij dat nou kunnen vergeten? Hopelijk heeft hij aan de rest wel gedacht… ik ben niet iemand om hem alles te laten checken, had ik dat nu maar wel gedaan. Met een schuddend hoofd begin ik aan het heerlijke ontbijt. Om mij heen zie ik mijn bruidsmeisjes steeds meer aangekleed raken, make-up wordt opgedaan, jurkjes afgemaakt en nagels worden gelakt. De bel gaat weer, dit keer is het de kapster. Ik help haar installeren in het bijkamertje, zet meerdere tafeltjes voor haar klaar en een muziekje aan. Ze begint met het haar van Marjolein, daar komen grove krullen in. Als Michelle en Sandra terug zijn, zijn zij aan de beurt en misschien is er nog tijd voor Jinske’s onmogelijke haar.
Weer gaat de bel, mijn moeder staat voor de deur. Stralend stapt ze mijn voordeur binnen en geeft me een knuffel. Ze vraagt hoe ik me voel, en of ik een beetje heb kunnen slapen. “Ik heb lekker geslapen! En voel me eigenlijk heel goed!” Antwoord ik enthousiast. Zij vraagt wat ze kan doen om te helpen, maar ik kan niet direct iets verzinnen. Eenmaal binnengekomen in de huiskamer begint ze ontbijtbordjes op te ruimen en meiden te helpen met aankleden. Gelukkig is mijn moeder goed daarin. Opeens krijg ik een appje van mijn zus, ze zou wat eerder bij mij zijn om me te helpen aankleden en de laatste steekjes van mijn jurk dicht naaien. Ze zegt iets later te zullen zijn. Ze heeft ook 2 dochters die natuurlijk niet altijd goed meewerken, dus ik begrijp heel goed dat dit kan gebeuren. Weer gaat de bel, dit keer staat Esther voor de deur. Dat is mooi, denk ik, dan zijn de jongens lekker aan het lunchen met elkaar. Ik vraag haar of de jongens inderdaad op tijd waren bij de afgesproken plek. Esther weet mij te vertellen dat toen zij weg ging, er 2 nog niet waren aangekomen. Arme Leon… dat zelfs op zo’n belangrijke dag voor hem zijn vrienden niet op tijd kunnen komen. Ik voel medelijden met hem. Hopelijk kan hij het een beetje loslaten. Opeens zie ik de tijd op mijn telefoon staan. Zo laat al! Ik moet ook snel beginnen met aankleden!
Als ik de bij kamer instap zie ik opeens Esther in de kappersstoel zitten. Dat was niet afgesproken, dus ik speel voor het eerst die dag mijn bruidskaart. Ik zeg dat het nu toch echt tijd is dat mijn haar wordt gedaan, en natuurlijk staat Esther meteen op. Terwijl de kapster begint met mijn haar te borstelen en de krultang op te warmen bekijk ik mezelf in de spiegel. Jeetje, ik had wel een iets charmantere pyjama aan kunnen doen. Nou ja, ik ben nou eenmaal niet zo perfectionistisch. Ik stel mezelf gerust dat mijn buikje echt nog niet aan het groeien is door de baby. Ik ga heus nog wel in m’n jurk passen. Terwijl mijn haar wordt gekruld zie ik steeds meiden heen en weer lopen, iedere keer weer een stapje verder aangekleed. Ik roep dat ik het wel leuk zou vinden als iemand een foto wil maken terwijl mijn haar wordt gedaan. Gelukkig reageert Esther, en ze begint met het maken van de foto’s. Eigenlijk zou Peter dit ook doen, maar die zijn nog steeds niet aangekomen. Als mijn moeder langsloopt vraag ik haar of zij iets heeft gehoord van mijn zus. Ze zegt dit niet te weten, en zoekt haar telefoon. Terwijl ze zoekt gaat de bel, daar is ze dan!
Met mijn haar half opgestoken en nog steeds in mijn pyjama begroet ik mijn zus. Ze vraagt of er nog wat van het ontbijt over is, want ze heeft heel veel honger. Meteen gaat mijn moeder aan de slag, en regelt een lekker bordje voor haar. Ik merk dat ik een beetje geïrriteerd wordt. Eigenlijk is er bijna geen tijd meer, en ik moet me nog opmaken en aankleden! Ik snap dat iedereen z’n ding moet doen, maar het gaat toch om mij nu? Waarom denken anderen er niet aan om foto’s te maken terwijl ik me opmaak, of is mijn zus niet op tijd en met een gevulde maag? Sandra moet zelfs haar jurk nog afmaken, en vraagt daarvoor hulp aan mijn zus! Ik wil niet een bridezilla worden, dus ga snel de badkamer in om me op te maken. Geconcentreerd op wat ik heb geleerd tijdens de workshop wordt ik langzaam weer rustiger en vrolijker. Wat maakt het ook uit allemaal, vandaag trouw ik met mijn vriend, mijn maatje. Mijn droom man. Al snel zakt de irritatie weg, en met elk veegje van mijn make-up kwast wordt ik meer een bruid.
Met een opgemaakt gezicht stap ik de badkamer uit, en daar staat Samantha mij op te wachten om te helpen met het aandoen van mijn jurk. Ik duik met mijn armen omhoog de jurk in, en de rits gaat gewoon in 1x dicht. Ik zat me dus druk te maken om niets. Ik kijk in de spiegel, daar staat een echte bruid me aan te kijken. En dat ben ik! Snel loop ik naar de bij kamer om de laatste plukjes haar op te laten steken, de kapster is hier snel klaar mee. Nu rest alleen nog een taak voor Samantha om mijn jurk helemaal dicht te naaien. Als ik ga zitten, wil Vivianne bij mij op schoot. Fijn om even iemand vast te houden, want mijn hart begint nu toch wel een beetje te bonken. Samantha klaart de klus snel, en voor ik het weet sta ik er helemaal klaar voor. Ik sta op, doe mijn handschoentjes aan en merk dat ik rustig wordt. Alle regel dingen die nog in mijn hoofd zaten zakken weg. De zorgen die ik had of alles op tijd af zou zijn en ingepakt klaar staat verdwijnen als sneeuw voor de zon. Eindelijk begin ik me echt als een bruid te voelen, en het lijkt wel of niets er meer echt toe doet. Dan gaat de bel, de jongens zijn aangekomen. Ik positioneer me in de huiskamer, naast mijn bruidsballon. Alle bruidsmeisjes en ander bezoek gaat als een soort haag in de gang staan, en al snel zie ik een zoekende Leon binnenkomen. Hij loopt op me af, en krijgt een glimlach op zijn gezicht. Hij zoent me, en geeft me een dikke knuffel waarna hij een stapje naar achter zet om me te bekijken. Mijn hart komt tot rust, wat ziet hij er goed uit! Met hem ga ik trouwen… ik voel dat mijn hele lijf tintelt van geluk. Ik kan niet wachten tot de rest van de dag gaat beginnen.