Ik herinner me nog de maandagavonden vroeger thuis. Als het 19:30 was, riep mijn moeder “het begint!!” en vanuit alle kamers en uithoeken van het huis kwamen we aangerend. Soms al meezingend op het melodietje, en altijd op tijd op de bank om mee te klappen met het liedje. Friends was onze favoriete serie, en na elke aflevering speculeerde we wat er verder zou gebeuren.
Zo herinner ik me ook nog een donkere avond in Johannesburg. Ik was alleen thuis, de rest was uit eten, maar ik wilde thuis blijven. Ik moest en zou namelijk de aflevering die volgde op de verschrikkelijke verdrinking van Meredith Grey. Zou ze blijven leven? Zouden haar hersens nog werken? Wat zou Christina zonder haar “person” moeten? En met wie zou Dr. McDreamy anders eindigen? De aflevering was zo spannend dat ik niet eens door had dat de zon onder was gegaan. Ik kon alleen maar zitten en kijken, in het donker, met gebalde vuisten en knieën opgetrokken. In spanning kijken wat er zou gebeuren. Ik had amper door dat iedereen weer thuis kwam, en ze schrokken van mijn aanwezigheid in de donkere huiskamer.
Nu kijk ik nog steeds graag series. Ik vind het fantastisch dat je een personage helemaal leert kennen. Je leert zijn of haar familie kennen, rare gewoontes waar je van gaat houden en bouwt herinneringen op samen. Jouw leven verandert, en de serie verandert met je mee. Zo heb ik herinneringen waarbij ik keek naar Grey’s Anatomy in Johannesburg, in Sydney, thuis in Lisse, en nu weer in Brussel. Grey Sloan Memorial verhuist gewoon met me mee, en met weemoed denk ik terug naar de tijd waarin ik op de bank moest lachen om de onhandige George.
Helaas verandert de tijd, en dit heeft ook invloed op mij. Als ik nu een serie wil kijken, en dit is er niet meer 1 tegelijkertijd, nee, ik kijk er nu 5, gaat dit achter elkaar. Je hoeft maar op de knop te drukken, en je komt er direct achter of er “ja” wordt gezegd bij de bruiloft. Zeker als het een serie is waarbij je achterloopt op Amerika, oftewel: altijd downloadbaar zonder onderbroken worden van de Thanksgiving Holiday Break waarbij Hollywood 2 weken met vakantie gaat. Soms kijk je een serie zo veel achter elkaar, dat je de personages zat bent en niet echt meer goed volgt wat er gebeurt. Binge watching noemen ze dat, en dat is een verslaving.
Ondanks dat het moeilijk tegen te houden is om op die “play next” knop te duwen na een cliffhanger, probeer ik het toch. Of ja, niet toen het bad door het plafond stortte bij Breaking Bad, niet toen Mike werd verlinkt door Louis en ook niet toen Lennard Penny ten huwelijk vroeg. Maar bij de serie die ik mijn hele leven al kijk, die door dik en dun blijft bestaan, waarbij ik alle diepste geheimen weet van de personages en die me zowel blij maakt als soms verdrietig, probeer ik het wel. Grey’s Anatomy is geen binge watch serie, en soms is het goed om jezelf iets te onthouden. In deze tijden van overvloed is het soms goed om jezelf niet meteen te verwennen met de volgende aflevering. Maar even jezelf laten wachten en smachten. Gewoon omdat het kan…