Ik hoor het m’n moeder nog zeggen: ‘Zijn wijde broekspijpen in? Pff, dat heb ik al gedragen, daar heb ik geen zin meer in’. Deze opmerking begreep ik niet, want het is toch leuk om mee te gaan met de trends? Hoe kun je zoiets nou zat zijn?
De jaren gingen voorbij. Mijn kledingkast werd aangevuld met lange jeans jassen, fluoriscerende kleuren, geruite bloesjes en uggs. Gretig las ik over de fashion trends en probeerde ik op mijn manier (oftewel: met mijn budget) mee te doen. Elk jaar zagen de catwalks er in mijn ogen nieuw en anders uit. Tot plotseling, ik was een jaar of 25, de fluo trend terugkwam en een jaar later de lange spijkerjas weer in de winkel hing. Bij al deze trends had ik geen zin meer om mee te doen en voelde ik me te oud. Been there, done that. Begon ik mijn moeder nu als 29 jarige ein-de-lijk te begrijpen?
Tot ongeveer een jaar geleden de 90’s look op de catwalk verscheen. Tuinbroeken, Timberlands en chokers. Bij het passen van mijn eerste tuinbroek kreeg ik een lach op mijn gezicht. Het deed me denken aan mijn favoriete juf die altijd tuinbroeken droeg. De tuinbroek ging mee naar huis. En daar bleef het niet bij. Overgooiers, wit met zwarte Adidas schoenen, kersenrode lippenstift en tops met kleine opstaande kraagjes. Alle outfits waarmee ik vroeger niet naar buiten mocht, niet kon betalen of alleen voor volwassenen was, hing nu in mijn kast. En dat deed me goed. Het gaf me het gevoel in controle te zijn. Als volwassene. Zelf kunnen bepalen welke kleding je koopt en draagt. Blijkbaar miste ik dat gevoel toen ik klein was.
Misschien heeft het dus niks te maken met de specifieke trend waar je geen zin meer in hebt, maar een periode in je leven die je juist wel, of niet opnieuw hoeft te beleven. Mijn moeder hoefde de 70’s niet opnieuw mee te maken, wellicht een zware periode voor haar. Verhuizen, je leven opnieuw opbouwen met je man en kinderen. Ze kleed zich nu in een mengelmoes van door de jaren heen verzamelde stukken. Blijkbaar voelde ik me in de 90’s tegengehouden in mijn wensen. En heb ik nu een kans om dit, fashion-wise, over te doen. En dus schrijf ik nu deze blog in een zwart-witte gestreepte korte tuinbroek. Dezelfde tuinbroek, weliswaar rood-wit gestreept, waar ik de hele zomer van mijn 6e levensjaar in rondliep. De tuinbroek is niet per se flatterend, maar zit wel heel lekker. En is mijn keuze. Gewoon, omdat het kan.